Haardloopwedstried

Aan de raande van t bos gruide n schier stroekje kloaver. t Was mooi gruin en t zag der verschrikkelk lekker uut. Gelokkeg was der nog gain daaier west dij t opeten haar.
Doar kwam t bosknien aanhuppeln. Hé, wat gruide doar? Lekkere kloaverbladjes? Doar wol t bosknien wel even van pruiven. Hai stook zien kop veuruut en wol net touhappen, dou e opains aine roupen heurde.
“Ofblieven, dat is mien kloaverbladje.”
Wèl kin dat nou wezen, docht t bosknien en keek noar de kaande woar t geluud votkomen was.
Doar kwam de zandhoaze aanrunnen, dij in n koeltje in d’onderwale van d’sloot, stoef bie t gruinlaand woonde.
“Ofblieven, dat is mien kloaver,” ruip e nog n moal.
Haildal achter de poest bleef e bie t kloaverstroekje stoan.
t Bosknien keek hom kwoad aan.
“Woarom is dat dien kloaverbladje? Ik heb hom toch t eerste zain?”
“Omdat ik hom guster al zain heb. Ik docht toun: Loat hom mor stoan, den ken e nog n beetje gruien.” “Lokst!” schol t kenien.
t Duurde mor even of ze hadden de grootste roezie.
Op dat lewaai kwam n lutje hertje òf.
“Wat is hier wel te doun?” vruig e aan de baaide roeziemoakers.
“Hai wil mien kloaver opeten,” ruip t knien.
“Nait woar. t Is mien kloaver,” belkde de zandhoaze.
t Hertje docht daip noa.
“Ik zel joe wel helpen,” zee e noa n zetje. “ie mouten dij kloaver verdainen. Je mouten der om haardlopen. Wel t eerste bie dij dikke ekkelboom is, mag de kloaver hebben. Ik zel wel oftellen.”
De hoaze en t knien gingen in de startholden stoan.
t Hertje telde òf: “Aine, twije, drije, af!” ruip e.
Doar stoven de hoaze en t knien hen.
t Hertje keek heur noa. Hai lagde en hapde mit zien smuie lippen t kloaverstroekje op, kaauwde n poar moal en slook t deur.
Haildal achter de poest kwamen t knien en de hoaze weerom.
“Wèl het wonnen?” ruipen ze al vanuut de verte.
“Ie wazzen persies geliek,” lagde t hertje en ging der vandeur.
t Bosknien en de zandhoaze keken hom noa.
“Loaten wie t kloaverstroekje mor dailen goan,” stelde de hoaze veur.
“Goud,” zee t knien.
Mor hou ze ook zöchden, ze konden t kloaverstroekje naargens meer vinden. Dij haar t hertje opeten.
Haren ze mor gain roeze moaken mouten.

Auteur: Henri Wierth

Inspreker: Dolf Houwing