t Vogelnustje

Bie veurdeur was t n drokte van belang. Doar hong n raaiten kraans te bungeln. Nog van Poaske, mit n dikke gele strik en wat kunstaaikes der op. n Volle boudel. Dat docht t keudeldoemke bliekboar ook, hai von t n mooi stee om zien nustje te baauwen. Mor gain mins haar t eerst nog deur. Wel wer der aalgedureg aan t glaas van deur tikt en wer t aal duusterder in gaang. Dou op n mörn was t gat van kraans dicht. Doar was meer loos, k dee deur open en joa, doar zat n vogelnustje, hail kunsteg moakt van takjes, bladjes en pluzen oet stofdouk. Bovenin zat n gat mit n laange gaang der achter. Dat was t stee doar aaier hin mozzen. k Heb gaauw n dikke spieker in deur timmerd, omreden din kon t haile spul nait omdeel valen. En wieder n braifke op deur doan, dat minsen nait aanbellen konden: ’Tiedelke inwonen, geern achterom.’ Mor der kwamen gain aaier en t nustje bleef leeg…

n Joar loater, zulfde deur, zulfde kraans en meschain wel t zulfde vogeltje? Wel zel t waiten. t Olle nustje van verleden joar zat der nog. En joa der was wat in bewegen. Weer was der n keudeldoemke. As k in gaang zat en aan t bellen was, hipte hai oet en in zien hoeske. Op n duur was t gat weer dicht. Zol t din nou wel wat worden? Veureg joar ging t mis, mor loater heurde k, dat ze wel zeuven nusten moaken en dat vraauw oetzuiken mout welke t schierste is. Dou op n oavend dee k veurdeur per ongeluk open, t was al n uur of tien. t Vogeltje vloog zomoar in hoes. Haildaal verhilderd wos e nait meer woar e der oet mos, mor dou k achterdeur opendee, ging e doar der weer oet. n Poar doagen bleef t stil en k haar t gevuil dat t weer net zo oflopen zol as verleden joar. Inains was der toch weer wat scharrelderij en nustje was haildaal kloar. Vannijs deden wie n braifke op deur en elk en ain ging achterom. t Bleef nog aal stil in t nustje van fien mos en dreug blad.

Mor dou. Aaier waren oetkomen en keudeldoemkes haren t drok. Ze vlogen aaldeur mor mit vreten hinneweer. Van onder heeg vandoan snitterde moeke noar t heur jongen, terwiel dij heur piepend op zaten te wachten. Op vrijdag haar k nog keken en telde vaaier snoaveltjes. Ze zaten stoef op nkander, t konden der ook nog wel meer wezen. Aanderdoags ging k om n bosschop en keek net as aaltied even in t petiek. Ales was rusteg. Dou k weerom kwam lag t nust veur deur op grond. Deronder lagen twij jonge vogeltjes, al haildaal in de veren. Ze oademden nog wel. t Wer mie swoar om t haart, nou was t ons toch nog ontkomen! k Ging noar schuur om n deus te zuiken en dou k weer bie deur kwam, wos k votdoadelk wel doaders waren. Twij grode oksters vlogen gaauw vot, ze waren bliekboar nog nait zat en waren even weerom komen om dij twij lesten te pakken. Hou mos t nou wieder. k Heb t nust weerom in kraans drokt en ain veur ain vogeltjes der instopt. k Bin gain held in dat soort dingen, ales wat vleugels het is zo ongriepboar, mor houndervel haar k toch al van dizze haile toustand. En t ging per slöt om ‘onze’ keudeldoemkes. Onderin t nustje vuilde k wat zaachts, n daarde vogeltje haar t ook nog red. En nou was t wachten op pa en moeke keudeldoem of ze nog weerom kwamen. Jongen waren hoast aan t oetvlaigen tou, meschain kon wie t mit nkander zo redden. Dou t duuster wer en hail stil was dij oavend, heurde k allain mor rerende vogeltjes. Roupend om heur ollu. Zo konden ze heur stee ook verroaden vanzulf. Mor t is goud oflopen. Op moandag lag t nust weer op grond, mor nou zunder vogeltjes. Dij zaten mit heur ollu in heeg en leerden vlaigen.

Auteur: Kunny Luchtenberg

Inspreker: Henk Scholte